بیقرار دو کوهه هستم.

به گزارش درسیاهکل وبلاگ در انتظار خورشید زمان نوشت:

دو کوهه، دلتنگی بسیجیان را دریاب، دو کوهه، تو از همه به خدا نزدیک ترین و بهتر از هر کس دیگری، از دل بسیجیان خبر داری، دو کوهه، ای پر از نوای کمیل خوبان ای مثنوی معنویت بسیجیان، آمده ام کنار تو کنار شانه های ستبر تو و بر زخم هایت بوسه می زنم.دو کوهه، ای دیوان خاطرات سرخ، آمده ام تا با تو از دلتنگی بسیجیان بگویم، آمده ام بگویم تنها تو نیستی که تنهایی، ما نیز تنها مانده ایم و دلخوشی مان مشتی خاطرات است. دوکوهه، آمده ام بگویم تو از همه به خدا نزدیک تری و بهتر از هر کس دیگر از دل بسیجیان خبرداری، آری اکنون بسیجیان از هر زمانی تنهاترند، دلشان انبوه درد است، درد نامهرمانی، بی توجهی، فراق دوستان و…
آری، آنان که خود نام آور بیشه های خوف و خطر بودند و فریاد رسایشان کمر دشمن را می شکست، گمنام تر از همیشه اند. تو تنها یادگار زمزمه بسیجیانی، خوشا به حالت دوکوهه، تو میزبان هشت ساله بهترین لاله های این سرزمین بودی، لاله های که در دامان سبز تو پرورش یافتند و آگاهانه به خدا رسیدند، دو کوهه با تو و شلمچه، قلاویزان، شاخ شمیران و ماووت جور دیگر باید سخن گفت، باید با واژه های آسمانی سرود. کاش می شد یک بار دیگر بسیجیان نماز شبی در حسینه ات برپا کنند و زمزمه هایشان رخوت و سستی را از تن شهر دود گرفته مان بزداید…

دو کوهه، تو ناب ترین و بهترین جایگاه و پناهگاه برای گریه هایم هستی.
دو کوهه، تو هنوز بسیجی مانده ای، کنار تو تمام زمزمه هایم را برای یافتن آرامش گمشده ام، یا همه خویش را در تو پیدا میکنم، نمی توان بسیجی بود و تو را نشناخت. نمی توان دل بسیجی داشت و تو را فراموش کرد، راستی، دوکوهه، چه شده که جامعه را جذبه معنویت نمی گیرد؟ چه شده که فرهنگ بسیجی از بین رفته و دیگر جایگاهی ندارد؟ چه شده که زمانی نه چندان دور بسیجی بودن و بسیجی وار زندگی کردن راه کسب افتخار بود اما اکنون از بسیج فقط لفظی باقی مانده و بس؟ این را می دانی که بسیجیان ما کرایه خانه ندارند بدهند، اما دل و عقیده شان را به کرایه نمی دهند و لابد این را هم می دانی که در گوشه و کنار شهرمان بسیجیان بی صدا دارند دق می کنند.
دو کوهه! ای محرم راز بسیجیان، دلتنگی هایم را فقط در فضازی تو پرواز می دهم و می دانم تو برای زخم هایم التیام خوبی هستی.
ای یادگار حاج همت، ای صبور غریب، ای پادگان یاران زهرا (س)، در آن دوران علی (ع) با چاه درد دل می کرد، اکنون در این دوران ما با تو دردمان را بازگو می کنیم…
دو کوهه دلتنگی هام را در یاب…