ای شعبه بهشت و ای شعله عشق؛ شعبان!

درسیاهکل/محمود سلمانی:

حضرت روح‌الله (ره) می‌فرمایند:
هر کس پیش از رفتن به میهمانی، آداب میهمانی را رعایت می‌کند و به اصطلاح ما “تیپ می‌زند” و به قول حضرتش، ادب ورود به رمضان؛ مناجات شعبانیه است …
غرق تفکر در فرمایش آن جناب قدسی کلام بودم که با خودم گفتم:
خب ما اگر به میهمانی برویم خب سروشکل و رفتار و آداب را اصلاح می‌کنیم به ویژه اگر میزبان، مقام و مرتبتی بس بالاتر از ما داشته باشد…
بعد بیشتر که فکر نمودم به نظرم آمد که ما هم اگر میهمانی برایمان بیاید خانه را فوق‌العاده می‌آراییم و اسباب پذیرایی را درخور توان تهیه می‌نماییم و عزیزانی خوش‌سخن را به پیشواز می‌فرستیم!
به ویژه اگر میهمان نسبت به ما ضعف مالی فوق‌العاده‌ای داشته باشد، گرفتار غم باشد و …
هرچه داریم رو می‌کنیم تا این یک روز که میهمان ما است، بیش‌ترین بهره را ببرد و بتواند از امکاناتی که در منزل داریم استفاده کند …
قدیم‌ها بزرگان به میهمانان مزد میهمانی و به قولی “دندان مزد” هم می‌دادند و گاه هدایایی که توش و توان و یا توشه راهشان باشد …
نکته‌دان‌ها فهمیدند چه می‌گویم!
ببینید خداوند در آستان میهمانی بزرگش به ابنای بشر چه هدیه نموده!
انوار بی‌نهایت و اسپهبدان آسمان بر زمین شرف نزول می‌فرمایند و جلال علوی و منوی را به رخ زمین حقیر می‌کشند …
العیاذ بالله، مثل این می‌ماند که فرزندان علی و زهرا (علیهماالسلام) و پس از آنان، سردار سپاه آسمان و زمین (عج)، گویی به اذن و نیابت و مأموریت از خداوند، به پیشواز میهمانان آمده‌اند …
و آنچه یک بنده ضعیف برای توش و توان سفر بی‌نهایت آخرت نیاز دارد را به یک جمله ” اَللّهُمَّ وَاجْعَلْهُ لى‏ شَفیعاً مُشَفَّعاً وَطَریقاً اِلَیْکَ مَهیَعاً ” (خدایا قرار ده او – رسول‌الله (ص) – را براى من شفیعى پذیرفته و راهى به سویت که همواره باشد) به بنده ضعیف و آشفته‌حال هدیه می‌کنند …
شعبانا!
خدایت را سپاسی به‌اندازه بزرگی و رحمت غیرقابل‌توصیفش، که اذن داد زلف سمن بوی وصل تو را لمس کنیم که شاخه‌های درختان بهشت است …
بنگر به تشنگان در آتش ابلیس که له‌له می‌زنند و ناگهان شربتی بی‌رقیب، در آن میانه، به دست ساقی سیم ساق علوی بدیشان عطا می‌شود
حالمان را درک کن! مستیم و وامانده!
نمی‌توانیم درک کنیم با کدامین عطایی که نه درخور آنیم روبه‌رو شده‌ایم …
ما را جامی ده که درخور شراب رمضان و میهمانی خداوندگارمان باشد… کمی بیشتر بمان! بگذار مشام بسته ما باز شود و کمی در هوایت نفس بکشیم که خودمان را کور کرده‌ایم که کار ابلیس است؛ او که هم‌چشمش شور است و هم به ضرب ابراهیم (ع) بت‌شکن یک‌چشمش کور … مهلتی تا چشممان، به جمال زمینی خدا روشن شود:
بنگر چشمان مهربان حسین (ع) چگونه همگان – حتی منکرانش را – را به شاخسار درختان بهشتی امیدوار می‌فرماید و کوله‌بار عطای سجاد (ع) -شاگرد زرنگ مکتب یتیم‌نوازی علی (ع)- که بر زمین‎گیران، غذای بهشتی می‌دهد و دست قدیر فرزند غدیر و سقا ابن ساقی کوثر، اباالفضل (ع) که به بلند نمودن افتادگان و نوشاندن آب حیات به دل‌مردگان مشغول است و علی‌اکبر (ع)، مؤذنی که نوایش، حسرت داوود (ع) است و رستخیز مردگان …
و من شرم دارم… تو نگاه کن!
م . ح . م . د آخر (عج) ایستاده است تا جام خواهان به سراغش بیایند و کشتی باده‌شان دهند که تا خود حوض کوثر، کسی را عطش نماند …
کمی صبر کن و زمان بده … خیلی زود تمام می‌شوی … شعبان
شعبه بهشت و شعله عشق! میدانم همه این‌ها عطای محمد (ص) به نمایندگی از خدایش است، که تو ماه او هستی و مِلک او.
شمّه ای از بوی گل محمدی (ع) که نثار میهمانان خدا می‌شوی، از طرف حبیب خدا و صاحب‎خانه رمضان در آستانه ماه خدا …
لله الحمد به وجود نازنین تو ای رسول مهربان (ص)!
یا نبی! خجلیم از گمراهی بی‌نهایت ما “نابندگان”؛ مدد فرمای و قدحی از جام آگهی نصیبمان نما … قدحی که پایان مستیش آن لحظه باشد که خداوند از ما راضی باشد و از گناهان ما گذشت فرموده باشد و دستمان را بگیری تا خمخانه اصل و ناب کوثر …
التماس دعا
انتهای پیام/