زمان گذشت…

درسیاهکل/ سجاد رضازاده:
زمان گذشت و قلبم گواهی می‌دهد که به‌یقین تو می‌آیی.

تو می‌آیی و آیینه‌های زنگارگرفته قرن‌ها جهالت و سکوت و روزمرگی را دوباره جلا خواهی داد.

تو می‌آیی و قلب‌های سیاه شده از تنهایی را دوباره با حضور روشنی‌بخش خود نورانی خواهی کرد.

تو می‌آیی و دلم را خویشاوند تمام پنجره‌های جهان می‌کنی.

تو می‌آیی و چشمان جهان را به آبشاران زلال معنویت پیوند می‌زنی.

تو می‌آیی و فریادهای فروخفته ستمدیدگان جهان را معنا می‌بخشی.

تو می‌آیی و گوش جهان را که از فریادهای گوش‌خراش شیاطین کفر و الحاد کر شده است، با زمزمه روح‌بخش محبتت نوازش می‌کنی.

تو می‌آیی و من خوب می‌دانم که روزی از همین دریچه که سال‌هاست بسته مانده است، جوانه‌ای خواهد رویید؛ جوانه‌ای سبز که از خیال همیشه منتظر من به سمت آسمان‌های آبی حضور تو سر بر خواهد آورد.

تو می‌آیی و زمین در زیر پای تو از شادی می‌شکفد.

تو می‌آیی و رودهای احساس، از دستان پرمهر نسیم، بر منتظران واقعی‌ات جاری می‌شوند.

ای تجلی مهر خداوند در زمین! شوره‌زار خشک دل‌های خسته‌مان در انتظار نوازش نرم نگاه پرمهر توست!

سوار سبزپوش آرزوهای ما! روایت گر فتح و پیروزی مسلمانان! وارث بدر و حنین! ذوالفقار حیدر در دستان توست و نرمی کلام مصطفی از زبان تو جاری می‌شود.

یا حُجّهُ اللّه علی خلقه!

هلا نگاه تو باران‌ترین باران‌ها
ببار بر در دل تب‌دار این بیابان‌ها

بگو که پنجره بر دوش، تا کجا آخر
سکوت و صبر تو و پرسش خیابان‌ها

چه قدر این دل بربادرفته‌ام خوانده است
تو را ز حنجره زخمی نیستان‌ها

می‌نویسم، برای روزهایی که عطر عدالت، کوچه‌های دل‌تنگی را لبریز کند و نسیم شادی‌بخش شاپرک‌ها چتری برای دل‌خوشی شمعدانی‌ها باشند.

به امید روزی که یک‌بار دیگر، صدای دل‌نشین بلال، از مأذنه های شهر بلند شود و خستگی را، از تن منتظران بزداید.

به امید روزی می‌نویسم که پیچک‌های عاشق، از روشنای پنجره‌ها بالا روند و دست در دست ابرها با آسمان پیوند بخورند.

دل‌خوشیم برای فردایی که بهار، پیراهن سبز خود را بر تن کند و پروانه‌ها، تمام کوچه‌باغ‌ها را با بال‌های طلایی خودشان جارو کنند و زمین، از دست‌های مهربان باران، فراوانی بنوشد و آنگاه است که مطمئن می‌شوم،

«هزار آیینه می‌روید به هر جا می‌نهی پا را همین قدر از تو می‌دانم، هوایی کرده‌ای ما را
میان چشم‌هایت دیده‌ام قد می‌کشد باران … و اندوهی که وسعت می‌دهد بی‌تابی ما را»

آقای مهربان! هزار و این همه سال است که خنده‌ها، از لب‌ها گرفته‌شده و کوچه‌های امید، در حسرت یک بهار ماندگار تکیده. احساس‌ها در خود فراموشی خاموش می‌شود، وقتی‌که پرچم‌های رنگارنگ تزویر، بر فراز ویرانی‌های تمدّن در اهتزاز باشد.

مهربان همدم! روزگار بدی شده است، برای تمامی عاشقانت، از خود می‌بریم و با گناه پیوند می‌خوریم و در گرداب معاصی دست‌وپا می‌زنیم و کسی به داد دلِ تنگ ما نمی‌رسد.

… تو می‌دانی، بسیار سخت است که باشیم و از نیامدنت گلایه نکنیم. سخت است که تو را برای چهار فصل امید، نخوانیم و در خود بپوسیم.

در روزگاری که پرستوها، از سرزمینِ وجودشان کوچ می‌کنند و تحمل سوز تازیانه‌های فراق را ندارند، جان می‌کنیم. دریاها در رکودی به وسعت یک باور، می‌میرند و از دلِ دریاها مرداب‌ها جان می‌گیرد و ماهی‌های سرخ عاشق، در حسرت امواج خروشان دریا، پولک‌های طلایی خود را در تُنگ کوچک تنهایی‌شان می‌شویند و فریاد می‌زنند که:

«ای آخرین ترانه و ای آخرین بهار باز آکه بی حضور تو تلخ است روزگار
مولای سبزپوش من، ای منجیِ بزرگ تعجیل کن که تاب ندارم در انتظار»
انتهای پیام/