دردهای جانکاه مجلس دهم!

درسیاهکل/ مهدی نصیری راد: «مجلس در رأس امور است» فرمایشی بسیار آشنا از رهبر فقید انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) است که کمتر فردی است این سخن نغز را نشنیده باشد، اما حکایت مجلس دهم و ملت حکایت غریبی است که اهل تأمل و خرد را به اندیشه و عبرت وامی‌دارد.
مجلسی که باید حائز تفکرات والا و دغدغه‌های ارزشمند برای رفع مشکلات ازجمله شداید اقتصادی و معیشتی مردم باشد این روزها جایگاهش آن‌قدر نزول یافته که آدمی وقتی به عملکرد این نمایندگان نگاه می‌کند تنزل جایگاه سیاسی و انقلابی خانه ملت را بیش از پیش احساس کرده و دردهای جانکاهی از این مجلس بر گرده هوشیاران دغدغه مند سنگینی می‌کند.
آری، پارلمان جمهوری اسلامی که باید قلب تپنده ام القرای جهان اسلام باشد این روزها رمقی ندارد، چراکه شرف المکان بالمکین!
مجلس دهم به نظر از ضعیف‌ترین مجالس تاریخ نظام جمهوری اسلامی به شمار می‌رود و بعضاً احساس می‌شود وکلای ملت جای خود را به وکیل الدوله‌ها داده‌اند چراکه فریادهای برآمده از حنجره‌های انقلابی که آلام مردم و دغدغه‌های انقلاب را در بهارستان طرح می‌کردند با برچسب‌هایی چون افراط و دلواپسی در غبار بی‌تکلفی و مشی مدیریتی پارلمان و اکثریت سیاسی مجلس به یغما رفتند.
«سلفی حقارت» که در زمان حضور فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در روز تحلیف ریاست جمهوری دوازدهم در پارلمان اتفاق افتاد اوج سقوط جایگاه و شأن نمایندگی مجلس را به تصویر کشاند، جایی که برخی از نمایندگان فراکسیون امید محقرانه به دنبال گرفتن عکس یادگاری با موگرینی بودند.
پس گرفتن‌های مکرر امضای برخی از نمایندگان در جریان طرح‌ها و استیضاح‌ها از دیگر نقاط ضعف پارلمان به شمار می‌رفت، اینکه نماینده‌ای در راستای ارائه یک طرح و یا استیضاح یک وزیر، امضای کرده را پس می‌گیرد به‌دوراز منزلت نمایندگیست، چراکه این‌گونه پس گرفتن مکرر امضاها ثابت می‌کند یا بدون اطلاعات و کار کارشناسی نماینده‌ای امضا کرده یا شائبه معامله‌های پشت پرده را بر ذهن جاری می‌سازد که در هر دو صورت عدم قبول افکار عمومی را با خود به همراه دارد.
استیضاح‌های نافرجام در مجلس دهم ازجمله نقاط تاریک عملکرد بهارستان نشین ها به شمار می‌رود. برخی از وزرای دولت ازجمله عباس آخوندی وزیر سابق راه و شهرسازی که انتقادات بسیاری از عملکردش در طی دوران وزارت به همراه داشت در دو بار استیضاح ابقا شد. ازاین‌رو مجلس در عملکرد ضعیف دولت با توجه به رأی اعتماد دوباره به برخی از وزرای ناکارآمد نقش دارد.
طرح مباحثی چون کنار رفتن حجاب و آسیب‌زا بودن چادر و یا قرائت بیانیه‌های شخصی در صحن علنی مجلس از سوی برخی نمایندگان لیست امید نیز وزانت پارلمان را در هاله‌ای از ابهام فرو برد.
تصویب CFT که همچون مصوبه برجام فقط ۲۰ دقیقه طول کشید در پارلمان تا بررسی شود، انتقاد بسیاری از دلسوزان منافع ملی را با خود به همراه داشت. منتقدان این مصوبه به درستی معتقد بودند که CFT منجر به ایجاد نوعی خود تحریمی از سوی دولت جمهوری اسلامی می‌گردد، هرچند در مدعای حامیان این موضوع هیچ تضمینی برای خروج ایران از لیست سیاه FATF داده نشد و البته در CFT نمی‌توانیم بر روی تعریف تروریسم حق شرط بگذاریم و … ولی کسی نیست که به این ایرادات کارشناسی پاسخ منطقی بدهد، هرچند که این مصوبه با اشکالات قانونی زیاد از سوی شورای نگهبان مواجه شد و نهایتاً به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارسال گردید.
سفرهای خارجی برخی از نمایندگان به خصوص اعضای فراکسیون امید به فرانسه و بازدید از موزه لوور پاریس و یا سفر برخی از نمایندگان به برزیل نیز انتقاد بسیاری را با خود به همراه داشت.
موضوعات دیگری همچون طرح سربازی زنان، افشاگری‌های برخی نمایندگان که بعداً منجر به عذرخواهی شد، سهمیه‌های فراقانونی برخی فرزندان نمایندگان و یا جشن تولد یکی از نمایندگان برای دوسالگی صفحه اینستاگرام خود، از دیگر مواردی است که مجلس دهم را از رأس به ذیل سقوط داد.

نکته تأسف‌بار قابل اشاره دیگر نقش برخی از نمایندگان در همکاری با مافیای خودروست که منجر به بازداشت ۴۸ ساعته دو نفر از این نمایندگان گردید و بعداً در همین پارلمان یکی از اینان به عنوان نماینده در هیئت تحقیق و تفحص از ایمیدرو انتخاب شد.
البته از ماست که بر ماست، وقتی‌که در زمان انتخاب، احساسات ما بر عقلانیتمان غلبه می‌کند و به جای اینکه مکلفانه به دنبال تشکیل مجلسی شایسته با نمایندگانی دغدغه مند که مبرای از پوپولیسم و ماکیاویلیسم باشند و تنها به منافع ملت انقلابی ایران بیندیشند، این می‌شود که نارضایتی خیل کثیری را برمی‌انگیزد.
پس باید کوشید تا نمایندگانی را راهی خانه ملت کرد تا جایگاه پارلمان را به مرتبه‌ای ارتقا دهند که مجلس را به آنجا برسانند حقیقتاً در رأس امور باشد نه اینکه بازیچه امیال سیاستمداران مزور و لابی گر که تنها به منافع خود و یا دار و دسته سیاسی‌شان فکر می‌کنند، باشد.
انتهای پیام/دردهای جانکاه مجلس دهم!
درسیاهکل/ مهدی نصیری راد: «مجلس در راس امور است» فرمایشی بسیار آشنا از رهبر فقید انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) است که کمتر فردی است این سخن نغز را نشنیده باشد، اما حکایت مجلس دهم و ملت حکایت غریبی است که اهل تامل و خرد را به اندیشه و عبرت وامی دارد.
مجلسی که باید حائز تفکرات والا و دغدغه های ارزشمند برای رفع مشکلات از جمله شداید اقتصادی و معیشتی مردم باشد این روزها جایگاهش آنقدر نزول یافته که آدمی وقتی به عملکرد این نمایندگان نگاه می کند تنزل جایگاه سیاسی و انقلابی خانه ملت را بیش از پیش احساس کرده و درد های جانکاهی از این مجلس بر گرده هوشیاران دغدغه مند سنگینی می کند.
آری، پارلمان جمهوری اسلامی که باید قلب تپنده ام القرای جهان اسلام باشد این روزها رمقی ندارد، چرا که شرف المکان بالمکین!
مجلس دهم به نظر از ضعیف ترین مجالس تاریخ نظام جمهوری اسلامی به شمار می رود و بعضا احساس می شود وکلای ملت جای خود را به وکیل الدوله ها داده اند چرا که فریاد های برآمده از حنجره های انقلابی که آلام مردم و دغدغه های انقلاب را در بهارستان طرح می کردند با برچسب هایی چون افراط و دلواپسی در غبار بی تکلفی و مشی مدیریتی پارلمان و اکثریت سیاسی مجلس به یغما رفتند.
«سلفی حقارت» که در زمان حضور فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در روز تحلیف ریاست جمهوری دوازدهم در پارلمان اتفاق افتاد اوج سقوط جایگاه و شان نمایندگی مجلس را به تصویر کشاند، جایی که برخی از نمایندگان فراکسیون امید محقرانه به دنبال گرفتن عکس یادگاری با موگرینی بودند.
پس گرفتن های مکرر امضای برخی از نمایندگان در جریان طرح ها و استیضاح ها از دیگر نقاط ضعف پارلمان به شمار می رفت، اینکه نماینده ای در راستای ارائه یک طرح و یا استیضاح یک وزیر، امضای کرده را پس می گیرد به دور از منزلت نمایندگیست، چرا که اینگونه پس گرفتن مکرر امضاها ثابت می کند یا بدون اطلاعات و کار کارشناسی نماینده ای امضا کرده یا شائبه معامله های پشت پرده را بر ذهن جاری می سازد که در هر دو صورت عدم قبول افکار عمومی را با خود به همراه دارد.
استیضاح های نافرجام در مجلس دهم از جمله نقاط تاریک عملکرد بهارستان نشین ها به شمار می رود. برخی از وزرای دولت از جمله عباس آخوندی وزیر سابق راه و شهرسازی که انتقادات بسیاری از عملکردش در طی دوران وزارت به همراه داشت در دوبار استیضاح ابقا شد. از این رو مجلس در عملکرد ضعیف دولت با توجه به رای اعتماد دوباره به برخی از وزرای ناکارآمد نقش دارد.
طرح مباحثی چون کنار رفتن حجاب و آسیب زا بودن چادر و یا قرائت بیانیه های شخصی در صحن علنی مجلس از سوی برخی نمایندگان لیست امید نیز وزانت پارلمان را در هاله ای از ابهام فرو برد.
تصویب cft که همچون مصوبه برجام فقط ۲۰ دقیقه طول کشید در پارلمان تا بررسی شود، انتقاد بسیاری از دلسوزان منافع ملی را با خود به همراه داشت. منتقدان این مصوبه به درستی معتقد بودند که cft منجر به ایجاد نوعی خود تحریمی از سوی دولت جمهوری اسلامی می گردد، هر چند در مدعای حامیان این موضوع هیچ تضمینی برای خروج ایران از لیست سیاه fatf داده نشد و البته در CFT نمی‌توانیم بر روی تعریف تروریسم حق شرط بگذاریم و … ولی کسی نیست که به این ایرادات کارشناسی پاسخ منطقی بدهد، هر چند که این مصوبه با اشکالات قانونی زیاد از سوی شورای نگهبان مواجه شد و نهایتا به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارسال گردید.
سفرهای خارجی برخی از نمایندگان به خصوص اعضای فراکسیون امید به فرانسه و بازدید از موزه لوور پاریس و یا سفر برخی از نمایندگان به برزیل نیز انتقاد بسیاری را با خود به همراه داشت.
موضوعات دیگری همچون طرح سربازی زنان، افشاگری های برخی نمایندگان که بعدا منجر به عذر خواهی شد، سهمیه های فراقانونی برخی فرزندان نمایندگان و یا جشن تولد یکی از نمایندگان برای دوسالگی صفحه اینیستاگرام خود، از دیگر مواردی است که مجلس دهم را از راس به ذیل سقوط داد.

نکته تاسف بار قابل اشاره دیگر نقش برخی از نمایندگان در همکاری با مافیای خودروست که منجر به بازداشت ۴۸ ساعته دو نفر از این نمایندگان گردید و بعدا در همین پارلمان یکی از اینان به عنوان نماینده در هیئت تحقیق و تفحص از ایمیدرو انتخاب شد.
البته از ماست که بر ماست، وقتی که در زمان انتخاب، احساسات ما بر عقلانیت مان غلبه می کند و به جای اینکه مکلفانه به دنبال تشکیل مجلسی شایسته با نمایندگانی دغدغه مند که مبرای از پوپولیسم و ماکیاویلیسم باشند و تنها به منافع ملت انقلابی ایران بیاندیشند، این می شود که نارضایتی خیل کثیری را بر می انگیزد.
پس باید کوشید تا نمایندگانی را راهی خانه ملت کرد تا جایگاه پارلمان را به مرتبه ای ارتقا دهند که مجلس را به آنجا برسانند حقیقتا در راس امور باشد نه اینکه بازیچه امیال سیاستمداران مزور و لابی گر که تنها به منافع خود و یا دار و دسته سیاسیشان فکر می کنند، باشد.
انتهای پیام/