او را دریابیم!

درسیاهکل/فاضل شیرزاد (پژوهشگر): روزی می‌رسد که سرانجام در جنگ با یک ویروس بزرگ پیروز خواهیم شد و سیر عادی زیستن و همزیستی با این‌گونه بیماری‌ را هم همانند سایر اقوام او، به دست خواهیم آورد. روش‌های علاجش را خواهیم آموخت و به‌آسانی از پس آن بر خواهیم آمد. ازآنجاکه آموختن علاج این دردها بر حیات ما و کیفیت آن پر تأثیر است، پس به‌ناچار و ناگزیر، راه گریز و درمان آن را برملا و کشف خواهیم کرد.
اما آیا تنها این عصاره‌های درمانی هستند که بر کیفیت زیستن ما و بر تن و روح ما تأثیرگذار است و به‌ناچار باید آن‌ها را بیابیم؟ باید گفت و به نظر می‌رسد، چیزی که ما هیچ‌گاه آن را به‌طور کامل و از درون و قلباً درک نکرده‌ایم، کشف نکرده‌ایم و درمان نکرده‌ایم، بااینکه وجود آن به‌مثابه‌ی داروهای درمانی در سلامت تن و روح ما تأثیرگذار است، حفظ و نگهداری درست و رسیدن به یک فرهنگ همگانی نسبت به «محیط‌زیست» است. باز باید گفت که رسانه‌ها در فرهنگ‌سازی این امر مهم توجه اساسی و مداوم ندارند، مسئولین مرتبط هم همین‌طور، متأسفانه مردم و مهمان‌های خوانده و ناخوانده هم همین‌طور. بیشتر از قبل، شاهد مناظری هستیم زشت و تأسف‌بار ناشی از زباله‌های انباشته‌شده و گاهی پراکنده، گاهی آویزان بر شاخه‌ای، گاهی در چنگ بوته‌ای و گاهی در کام حیوانی.

از خود می‌پرسم، زمانی که دلم گرفته بود، زمانی که دلم هوای بیشتری را می‌طلبید، زمانی که از حصار تاریکِ ‌خانه به تنگ آمده بودم، آیا این طبیعت نبود که آغوش گرمش را برایم باز کرد، مثل مادری که نوزادش را در آغوش گیرد و نوازش کند؟!
از خود می‌پرسم، آیا دامن فرح‌بخش و پاکیزه او نبود که پذیرای اندوه و دل‌تنگی‌های من شد، پذیرای روح خسته و تن ملولم شد؟ آیا او لایق این زخم‌هاست؟
از خود می‌پرسم، آیا زمانی خواهد رسید که دیگر این مادر مهربان ما و تکیه‌گاه روزهای ملال‌انگیز ما، از حجم تیرهای کشنده و خصمانه‌ی ما، قلبش از تبش بایستد و قامت و نشاط خود را از دست بدهد و جای خود را به دامنی بی‌مهر و آلوده و آغوشی بسته و سرد بدهد؟

بیاییم و او را دریابیم! بر زخم‌هایش مرهم گذاریم! دامنش را پاک نگهداریم و آغوشش را باز! آنجا منزل ما نیست، اما بستر آرامش ماست. آنجا منزل ما نیست، اما شاید برای یک پرنده‌ی کوچک و یک چرنده‌ی بی‌زبان، تنها منزلِ زیستن و تنها میدان جولان و سفره‌ی باز آشامیدن و تنها شانس بقای او باشد.
از خود می‌پرسم، زمانی که مهمان او بودم و او سفره‌ی رنگین خود را برایم پهن ساخت تا میل کنم و در همان حین با موسیقی خود آهنگ گوش‌نوازی برایم می‌نواخت و مثل لالایی مادری در گوش کودک خود، مرا به اوج آرامش می‌رساند، آیا می‌توان شکرگزار ین صاحب‌خانه‌ی بخشایشگر نبود؟ زمانی که او برایم ضیافتی دل‌نشین فراهم آورد، آیا درست است که من برای او هدایایی از جنس زباله به ارمغان بیاورم.
از خود می‌پرسم که این موجودات خوش‌صدای دامن او که دریک روز آفتابی و صاف و یکریز و پی‌درپی آهنگی گوش‌نواز و دلنواز را برای می‌نواختند، باید با آب‌های پر زباله و مسموم شده، گلویشان را تازه کنند؟
از خود مدام می‌پرسم و می‌پرسم و سرانجام انگشت ندامت را در کام خود فشردم و با خود گفتم و گفتم و چند بار گفتم، او را باید دریابم.

انتهای پیام/