دل نوشته اي با كاروانيان نور و یادی از لاله های سرخ گردان سلمان لشکر قدس گیلان

درسیاهکل/مهرداد حسینی : در نـوروز سال 88 توفيقي دست داد تا به اتفاق جمعي از دوستان با كاروان راهيان نـور به زيـارت سرزمين هاي نوراني ، محل جا نفشاني ها و شهادت رزمندگان و سرداران سر افراز دوران دفاع مقدس به جنوب كشور برويم. روز ها و شب هايي كه زيباترين خاطره ها را آفريد و البته خاطرات شيرين گذشته را هم در اذهان تداعي كرد.

در باز ديد از محل ايثارگري و رشادت هاي آن عزيزان در جبهه هايي نظير طلائيــه – هويزه – دهلاويه – اروند – چذابه – فكـه و… مردان و زنان و جوانان بسياري را مشاهده كرديم كه در حالتي سرشار از عشق و اخلاص در گوشه اي خلوت كرده و بر روي آن خاك هاي مقدس نماز خوانده و با چشماني اشك بار به ياد شهداء و امام شهداء با خدايشان راز و نياز مي كردند حالاتي كه شايد وصفش در این سطور ميسر نباشد همه آناني كه در مسير آن عزيزان حركت مي كردند بغض گلويشان را مي فشرد و اشك از چشمانشان جاري مي شد.
آري تاريخ هشت ساله دفاع مقدس هر ورقش ياد و خاطره است و هر آ نچه در آن به چشم مي خورد رشادت ، مردانگي ، خلوص و ايثار و صف ناپذير عزيزاني است كه با همه وجود و در نهايت پاكي و اخلاص جان عزيز خود را در كف نهاده و با روحيه اي سرشار از عشق به معبود خود را فدا مي كردند آنچه كه آنان را اينچنين روحاني و آسماني كرده بود درد عشقی بود که در دل داشته ، دردي كه وصف آن شايد با حال و هواي امروزي ميسر نباشد.
هر مرض چاره و هر درد دوايي دارد                درد عشق است كه هر گز به مداوا نرسـد ( وصال شيرا زي )
آناني كه تن شان به خاك پاك جبهه مأنوس بوده به روشني ميدانند كه در دوران دفا ع مقدس همه بچه ها در يك فضاي معنوي مملو از صدق و صفا با هم و در كنار هم مردانه مي رزميدند و از ٰكشور ، دين و مردم خود دفاع ميكردند . بزرگ و كوچك ، فقير و غني ، رئيس و مرئوس ، سياه و سفيد ، همه و همه دل در گرو يك هدف داشتند و كسي را بر ديگري برتري نبود الا به نوري كه در وجود او دميده شده بود كه البته نشات گرفته از آموزه هاي ديني ماست كه رزمند گان با عمق وجود آنرا باور داشتند.
نيست در مذهب ما فرق سيه را زسپيد               جز به تقوي نبود منزلتي انسان را ( علي آ هـي )
در آن روزهاي بازديد از جبهه ها به وقت روايت را وي ميدان طلائيه كه در هواي سرد و با راني فروردين پا برهنه عظمت و بزرگي كار شهدا را روايت و فدا كاري عزيزاني را كه در سخت ترين شرايط جنگي و با كمبود همه امكا نات مردانه در مقابل دشمن ايستادند را براي حضار بيان مي كرد. باتورق برگهاي تاريخ آن ایام در ذهن به ياد فدا كاري و ايثار گري هاي گل هاي پرپر شده گردان سلمان لشكر قدس گيلان افتادم . چه خاطرات شيريني ، چه چهره هاي زيبا و نازنيني : عليرضا خلوص دهقا نپور – سيد معروف ايراني – رضا مستقيم ، حسين شبري – مجيد هويت طلب ، علي دارايي ، شهريار جلا ليان ، سيد كياء حقيقي .
پا سدار ، دانشجو ، سرباز ، كارگر و دانش آموز همه در قالب بسيجيان پر از شور و نشاط در ره منزل مقصود دست در دست هم داده بودند تا با خصم زبون جانانه برزمند و از كيان خويش دفاع كنند.
آري آنان يك به يك رفتند و جان عزيز خود را براي زنده نگهداشتن نام ايران و اسلام عزيز و زنـدگي آرام و امن مردم فدا كردند.
از بين آنانيكه نامشان به اختصار رفت مي توان يادها و خاطرات زيبا و پر از مهري زنده كرد. لكن در اين مجال به دو تن از آن عزيزان پرداخته ميشود.
عليرضا خلوص دهقا نپور ، فرما نده گردان سلمان :

او جواني برومند ، قوي و تنومند بود . آرام ، صبور ، مهربان و عطوف . او به بسيجیانش عشق مي ورزيد ، متانت و سنگيني وي در گفتار و در رفتارش مثال زدني بود ، عشق به اهل بيت همه وجودش را در بر گرفته بود ، به وقت نوحــــه سرايي رزمندگان آنچنان در تاريكي شب با اخلاص عزاداري ميكرد كه دلبستگي او به خا ندان پيامبر (ص) به وضوح ديده ميشد.

او فرما نده اي شجاع و غيرتمند بود . در عين افتادگي و تواضع او در مقابل ياران بسيجي اش در مواجهه با دشمن بسيار قوي و مقا وم بود . فدا كاريها و ايثار گري هايش در قله قاميش عــــراق هرگز فرا موش نخواهد شد .
بياد داريم سحر گاه يكروز فروردين ماه سال 67 وقتي كه از تعويض نگهبانان شيفت برمي گشتيم از پايين دره قله قاميش جواني را ديديم كه با شتاب به سوي بالا مي دود ، نزديك تر كه آمـــد فهميديم آقاي خلوص فرمانده ماست ( چند روزي بود كه سيد معروف شهيد شده بود ، در مورد او در ادامه خواهيم گفت ، خدايش رحمتش كند .) با لبخندي مهربان نزديك آ مد . احـــوال پرسي كرد . در آغوشمان گرفت و از اوضاع سئوال كرد. او فرما نده محور هم بود .او مي توانست با بي سيم از اوضاع خط با خبر شود . اما عشق به بسيجيان و نيروهاي تحت امرش اجازه نمي داد كه در سنگر فرماندهي در چند كيلومتر عقب تر بنشيند و اوضاع را هدايت كند . اما با حضور در خط مقدم عشق و علاقه خود را به بچه های بسیجی اين فرزندان امام راحل (ره) بطور عملي نشان ميداد . خلوص به غايت معنا خالص بود . او با همه اين صفات پسنديده در كوههاي قله قاميش عراق به درجه رفيــع شهادت نائـل شد.
شهيد بزرگوار ديگر سيد معروف ايراني فرما نده گروهان 2 گردان سلمان است سرشار از عشق ، شورو نشاط . هنوز بيش از بيست و سه بهار از عمرش نمي گذشت . متاهل بود .مي گفت هفتاد و پنج روز است كه نوزاد پسرش را نديده است .اما بسيار مقاوم بود. صدايي زيبا و دلنشين داشت . همواره براي نيروهايش نوحه مي خواند . ياد سوز و گداز ناله هاي شبانه او در دل دوستان و يــاران جاودانه اش حكايت از ادامه راه پاك و پر از صدق و صفاي اوست .
سيد بسيار خوشرو و مهربان بود . با بچه هاي بسيجي بازي مي كرد و به آ نان روحيه ميداد او به افراد بزرگتر از خود بسيار احترام مي گذاشت . شب قبل از عروج ملكوتي اش براي بچه ها نوحه سرائي كرد. صداي دلچسب و آهنگين او همه را به پاسداري از دين و پيروي از امام (ره) فرا مي خواند .

او با روحيه بالايي كه داشت در حفظ روحيه ديگران هم بسيار موثر بود. فرداي آن شبي كه با همگان وداع كرد. در سنگر فرما ندهي نشسته بود كه خبر دادند تركش هاي سربي خمپاره بدن عزيز جانشين وي و يكي از بسيجيان را سوراخ سوراخ كرده است . او بر بالين حسين بشري و سيد مجيد هويت طلب حاضر شد. چه صحنه عارفانه اي هر دو در حال سجده آخرين لحظات عمر خود را با خداي خويش خلوت كرده بودند. ناگهان تركش بيرحم ديگري بدن نازنين سيد معروف را نيز در مي نوردد و او را نقش بر زمين مي كند. گويا تقديـر چنين بود. او نيز با سجده اي به ياران خود بپيوندد. او و دو تن از دوستان همرزمش ، عاشقا نه ، خالصانه و صا دقانه درحالي كه سجده بر آستان دوست مي سائيدند، نداي حق را لبيــك گفته و به او پيو ستند.
دلبـرم عزم سفر كرد خدا را يا ران                 چكنمبا دل مجروح كه مرهم با اوست ( حافظ)
خدا وندا نور ايماني را كه در دل چنين قهرماناني روشن كردي و با انوار قدسيه ات هدايتشان نموده و آنان را جاودانه ساختي ، در دل پر از زرق و برق دنيا يي ما نيز روشن كن .
يارب از ابر هدايت بر سان باراني                پيشتر زانكه چو گردي زميان بر خيزم ( حافظ )
در پايان اميد آن داريم همه ما با اندك اوقاتي كه از زندگي خود باقــي داريم در جهت حفظ و پا سداري از خون پاكشان بكوشيم تا باشد كه روح بلند و ملكوتي شان از ما راضي و خشنود باشد. ان شاء ا…
قدر وقت ار نشناسد دل وكاري نكند               بس خجالت كه از اين حاصل اوقات بريــم ( حافظ)