تحمل شانه‌های اندوه، از نام ام البنین، خجلند

درسیاهکل/دکتر میثم محمدی پور: وقت ها ، هیچ‌گاه با یادهای غبارگرفته دمساز نمی‌شود. بسیارند اسم هایی که زیر این آسمان پهناور محو شده‌اند، اما بسیار دیده ایم که نامی استوار در اوج آسمان ایستاده و خود نمایی می کند.
تاریخ، تمامی اورق که نام نسب نامه بر خود یدک می کشد را ورق می‌زند و می‌گوید:‌ تحمل شانه‌های اندوه، از نام ام البنین، خجلند. تاریخ، دورغ گو نیست و واقعیت را آن‌چنان‌که هست، بیان می کند .
روبه‌روی نغمه‌هایی از رنج و روح خشن اندوه زنی با استقامتی ستودنى، قرار گرفته است و نغمه پیروزی او از لابه‌لای برگ‌های زمان به گوش می‌رسد. نوای سپید سرفرازی به همراه نام جاویدش، در بادهای پیغام‌ رسان منتشر است. همه با این لحن و نوا آشنایند، همه او را می‌شناسند؛ همسر على(ع) ، مادر عباس (ع).
چقدر زیبا شهامت خاندان خود را کنار اقیانوس بی‌پایان حیدر(ع) آورد و چقدر شیوا اقتداگر آیین مهربانی بود و توانست وجود خود را در الفت به مولا(ع) خلاصه کند. ام البنین (س)، ‌فاطمه دوم و همسری دیگر برای علی بود؛ و این یک قاعده کلی است که هرکس همسر على شود، رنگ مظلومیتِ ریشه‌دار و سروده‌های فراوان زخم، به خود می‌گیرد.
و تو ای بانوی اندوه و رضایت. نمی‌دانم چه سرّی در نام خورشیدی توست که هنگام سرودنت، آواز باران از دل‌های ما عبور می‌کند و نور روی نور چیده می‌شود.
کاش می‌شد از همه آنانی که به نیازهایشان دست تبرک کشیده‌اى، آمار گرفت. کاش می‌شد همه از خاطرات روشن دخیل بستن به نامت می‌گفتند. به راستی چه کرده‌ای بانو با قلب‌هایی که به تو چشم دوخته‌اند.
من چه بگویم که کربلا ـ با آنکه نه تو و نه او، هیچ‌کدام یکدیگر را ندیده‌اید ـ عجیب تو را ستوده است. کربلا پشت سر هم از مصیبت‌های جان‌گداز عباس و دیگر فرزندانت گفت و تو با یک مشت خاطرات سوخته، تنها کلمات شیرین تسلیم بر زبان جاری کردى. کربلا باعث شد تو بهتر و بیشتر شناخته شوی و صبورى، بر خود ببالد که الگویی چون تو دارد.
به رسم همیشه، محافل نام او را می‌برند، اما حاشا که شب، گیسوپریشی لحظه‌هایش را دیده باشد. ما نیز از ام البنین می‌گوییم درحالی که جزع و زارى، غریبه‌ای طرد شده به دست صبور اوست.
بانو دریاب که قلم را توان توصیف تو نیست.
بانو چه زیبا گفتی علی جان مرا فاطمه نخوان که من کنیز فاطمه هستم.
بانو اگر شما کنیز باشید پس خانم فاطمه الزهرا (س) که بوده که اینگونه کنیزانی دارد.
بانو چه خوب رسم ادب را بجا آوردی وقتی که به عباست گفتی که اولاد زهرا (س) برادرتو نیستند بلکه تو غلام ایشانی.
بانو تو به عباس چه گفتی که در مقابل ولایت آنچنان خضوع و خشوع می کرد.
بانو بگو برای ما چگونه این همه داغ را دیدی ولی هیچ از فرزند خود سئوال نکردی، گفتی فرزندانم فدایی فرزندان زهرا هستند و تو آن هنگام از سلامتی فرزندان زهرا سئوال کردی.
آه بانو ………..
دعا کنیدبرای ما، آنگونه که در حق فرزندانت دعا کردی که فدای ولایت شدند.