سوابق و برنامه های مجتبی رحیمی کاندیدای پنجمین دوره شورای اسلامی شهر سیاهکل

به گزارش پایگاه خبری درسیاهکل، مجتبی رحیمی دارای مدرک کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری؛ کاندیدای پنجمین دوره شورای اسلامی شهر سیاهکل می باشد.

جهت آشنایی شما شهروندان سیاهکلی، سوابق و برنامه های این کاندیدای شورای اسلامی شهر سیاهکل در زیر آورده شده است.

سوابق:

– کارشناس معماری
– کارشناس ارشد شهرسازی گرایش برنامه‌ریزی شهری

– عضو هیئت مدیره تعاونی توسعه و عمران شهرستان سیاهکل
– عضو مجمع مشورتی توسعه شهرستان سیاهکل
– دبیر مجمع مهندسین گیلان در شهرستان سیاهکل
– عضو سازمان نظام مهندسی ساختمان استان گیلان
– عضو انجمن صنفی سازندگان مسکن و ساختمان گیلان
– عضو شورای مشورتی پویش و پاسداری از میراث فرهنگی و طبیعی گیلان
– عضو انجمن شهرسازان ایران
– عضو انجمن جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری ایران
– عضو کانون معماران و شهرسازان جوان ایران
– عضو انجمن علمی اقتصاد شهری ایران

افق چشم انداز شهر سیاهکل (اهداف و راهبردها):

پیشگفتار

با درود بر مردم شریف و بزرگوار سیاهکل
اینجانب مجتبی رحیمی متولد شهریور ماه ۱۳۶۴ از خانواده‌ای فرهنگی درسیاهکل هستم. پس از سال ها زندگی درسیاهکل و حس تعلق و دلبستگی که نسبت به شهرم دارم و با داشتن تحصیلات عالیه در رشته کارشناسی ارشد شهرسازی و نارضایتی از وضعیت کنونی سیاهکل، با آمادگی کامل برای خدمت پا به عرصه انتخابات گذاشته‌ام.
آمده‌ام تا از حق شهروندان دفاع کنم؛
آمده‌ام تا مرهمی بر زخم‌های این شهر رنج دیده باشم؛
آمده‌ام تا وسیله‌ای برای بازگرداندن عزت و اقتدار به سیاهکل باشم؛
آمده‌ام تا همراهی باشم برای رفتن به سوی سیاهکلی آباد، پیشرفته و سربلند؛
آمده‌ام تا پنجره امید را به سوی آینده روشن برای شهرم بگشایم؛
آمده‌ام تا در جهت تحقق جامعه‌ای پرامید و پرنشاط تلاش کنم؛
آمده‌ام تا خدمتگزار لایقی برای این مردم باشم؛
امیدوارم شایسته اعتماد مردم بزرگوار سیاهکل باشم.
ایمان دارم که شهروندان ما هوشیارانه تحولات شهر را دنبال می‌کنند و نسبت به سرنوشتشان بی تفاوت نیستند و با حضور مسئولانه در انتخابات و تعیین سرنوشتشان، به وظیفه انسانی، دینی و ملی خود عمل خواهند نمود.

با آرزوی توفیق برای تمامی دوستداران و دلسوزان سیاهکل
مجتبی رحیمی
کاندیدای پنجمین دوره انتخابات شورای اسلامی شهر سیاهکل

مقدمه
وجود آرمان و آرزو یکی از پیش شرط‌های حرکت و پویایی و تلاش انسان‌ها محسوب می‌شود. مهمترین عامل تحرک انسان وجود آرزو و آرمان‌های دست یافتنی می‌باشد. این امر نه تنها در زندگی فردی انسان‌ها تأثیرگذار می‌باشد بلکه در زندگی جمعی آنها نیز اثرگذار است.

بر اساس ضرب‌المثل معروف «خواستن توانستن است» شرط تحقق این امر آگاهی از نوع خواسته است. به عبارت دیگر لازمه تحقق این ضرب‌المثل درک خواسته و نیاز است. وقتی که فرد یا گروهی ندانند که چه خواسته‌ای دارند، زمینه برای حرکت آنها به سمت تحقق خواسته‌هایشان فراهم نیست. بنابراین داشتن تصویری روشن و شفاف از خواسته، آرزو و آرمان، بسترساز حرکت و تلاش انسان‌ها محسوب می‌شود.

علاوه بر آگاهی از خواسته، انسان‌ها همواره به دنبال این بوده‌اند که از آینده خود مطلع باشند تا بتوانند بر مبنای آن حرکت خود را تنظیم نمایند. بر این اساس میل به شناخت آینده در انسان‌ها از زمان‌های دور وجود داشته و به صور مختلف از جمله طالع‌بینی، جادو، کمک گرفتن از علم نجوم، خرافات و مانند آن بروز یافته است. در دهه‌های اخیر همزمان با پیشرفت علوم، شناخت آینده‌های ممکن و ارائه تصویری از آینده مورد انتظار تحت عنوان ترسیم چشم‌انداز، آینده‌نگری، آینده‌شناسی و مانند آن به صورت علمی مطرح شده و انسان‌ها نه تنها به دنبال شناخت آینده هستند بلکه در تلاشند تا آینده دلخواه خود را بسازند. به همین منظور انسان‌ها با کمک روش‌های برنامه‌ریزی استراتژیک، بلندمدت معمولی، تدوین سند چشم‌انداز و مانند آن در فکر ارائه تصویری از آینده مطلوب و چگونگی تحقق آن می‌باشند. بررسی تجارب کشورهای مختلف نشان می‌دهد که تدوین چشم‌انداز(آرمان قابل تحقق و واقع‌گرا) در سطوح مختلف ملی، منطقه‌ای و حتی در سطوح یک سکونتگاه روستایی و یا به تفکیک بخش‌های مختلف، تدوین و به اجرا در می‌آید.
اهمیت چشم‌انداز و چشم‌اندازسازی در تعیین سرنوشت اقتصادی، اجتماعی و کالبدی شهرها به گونه‌ای است که می‌توان آن را همانند قلب فرآیند برنامه‌ریزی راهبردی محسوب نمود. در وضعیت کنونی، یعنی در عصر جهانی‌شدن و تشدید رقابت شهرها که بر سر کسب سهم بیشتری از ثروت‌ها، استعدادهای درخشان و جلب توجه جامعه بین‌المللی صورت می‌گیرد. امر تدوین و اجرای چشم‌انداز برای شهرها دیگر نه یک انتخاب، بلکه به یک ضرورت بدل شده است.
چشم انداز با تدوین راهبرد طراحی شهری رابطه‌ای ضروری و قطعی دارد. در همان حال که شهرهای دارای چشم‌انداز، آینده مطلوب خود را خواهند آفرید، شهرهای فاقد چشم‌انداز توسط روندهای موجود به آینده هل داده خواهند شد. به عبارت دیگر تنها راه برون رفت از محیط تصمیم‌سازی‌های روز به روز و سیاست‌های سلیقه‌ای که بدون شک آینده شهرها را مورد تهدید قرار می‌دهند، هدایت و مدیریت راهبردی شهر بر مبنای چشم‌اندازی است که براساس ارزش‌های مشترک جامعه و طرف‌های ذینفع شکل گرفته باشد.

در این برنامه تلاش شده تا در هر حوزه شهری اهدافی تعریف شود و متناسب با هر کدام از اهداف، راهبردهایی نیز ارائه گردد که در قالب ۹ حوزه شهری به شرح زیر می‌باشد:
۱٫ چشم انداز حوزه مدیریت شهری
۲٫ چشم انداز حوزه اقتصادی
۳٫ چشم انداز حوزه گردشگری
۴٫ چشم انداز حوزه زیرساخت‌های شهری
۵٫ چشم انداز حوزه اجتماعی
۶٫ چشم انداز حوزه فرهنگی و هنری
۷٫ چشم انداز حوزه ورزشی و تفریحی
۸٫ چشم انداز حوزه محیط زیست
۹٫ چشم انداز حوزه زیباسازی و فضای سبز شهری
اهم برنامه‌ها:
۱٫ واقع بینانه کردن روند بودجه‌بندی و اصلاح نظام بودجه‌ریزی شهرداری
۲٫ اجرای طرح برنامه‌ریزی مشارکتی و اظهار نظر شهروندان در تصمیمات شهری
۳٫ سنجش منظم عملکرد مدیریت شهری و اعلام عمومی گزارش فعالیت‌های شهری
۴٫ ارتقای کیفیت معابر شهری پیاده و سواره (سنگفرش معابر، آسفالت خیابان‌ها و کوچه‌ها و …)
۵٫ پیگیری روند اجرای پروژه فاضلاب شهری
۶٫ رونق اقتصادی شهر با تقویت اقتصاد پایه
۷٫ ساماندهی بازارهای محلی و ایجاد بازارچه‌هایی جهت بازرگانی محصولات بومی
۸٫ ایجاد فضاهای مناسب جهت اسکان موقت گردشگران(هتل، مسافرخانه، کمپینگ و …)
۹٫ جمع‌آوری بانک اطلاعات گردشگری و ایجاد پایگاه‌های اطلاع رسانی
۱۰٫ احداث پارک‌های محلی جهت تأمین فضای سبز مورد نیاز محلات و نیز جهت انواع تجمعات مردم محله
۱۱٫ تمرکززدایی از مدیریت شهری با تقویت محله‌محوری و سپردن امور محلی به ساکنین محله
۱۲٫ احیای فرهنگ سنتی با برگزاری جشنواره‌های بومی و محلی
۱۳٫ برگزاری نشست‌ها و گردهمایی‌های هنرمندان عرصه‌های مختلف هنری در سطح محلات و شهر
۱۴٫ احیای هویت فرهنگی و تاریخی شهر از طریق ساخت نمادها و نشانه‌های شهری و تغییر در سیمای شهری
۱۵٫ تقویت ورزش همگانی با برگزاری همایش‌های پیاده‌روی، کوهپیمایی، دوچرخه سواری و …
۱۶٫ ایجاد فضاهای ورزشی جهت جذب مسابقات ملی در برخی از رشته‌ها، متناسب با پتانسیل شهر سیاهکل
۱۷٫ مکان‌یابی مناسب و آماده‌سازی و نگهداری محل‌های دفن زباله و استفاده از روش‌های نوین دفع زباله
۱۸٫ تلاش در جهت اجرای تمام برنامه‌ها در قالب توسعه پایدار شهری
۱۹٫ پیگیری طرح ساماندهی بافت فرسوده شهر سیاهکل در جهت احیای بخش عظیمی از فضای مرکزی شهر
۲۰٫ زیباسازی منظر شهری با پیوستگی در سیمای شهری و رعایت تناسبات در فضاها
راهبردهای تأمین سرمایه مالی

سرمایه مالی: سرمایه مالی از موضوعاتی است که در بحث راه‌اندازی هر سرمایه گذاری جدید مطرح می‌شود. سرمایه مالی سرمایه ایست که بانک‌ها در اختیار دارند و صاحبان صنایع آنرا بکار می‌برند.
بحث تأمین مالی به خصوص در کشورهای در حال توسعه از اهمیت دو چندانی برخوردار است؛ کشورهای در حال توسعه به منظور پیشرفت در عرصه‌های مختلف اقتصادی نیاز به منابع مالی فراوان دارند. در این کشورها برخی از پروژه‌ها را با تأمین مالی داخلی می‌توان انجام داد اما در پروژه‌های مهم و زیرساختی مورد نیاز کشور که امکان تامین منابع کامل آن توسط دولت فراهم نیست مانند پروژه‌های نفتی، گازی، پتروشیمی و بسیاری از صنایع دیگر برای توسعه زیر ساخت‌ها برخورداری از منابع خارجی بسیار جدی است.

روش‌های تأمین مالی: تأمین مالی پروژه‌ها چه مربوط به بخش دولتی باشد و چه بخش خصوصی یا از طریق منابع داخل کشور صورت می‌گیرد یا از طریق جذب منابع خارجی. در هر کدام از این روش‌ها گزینه‌های مختلفی وجود دارد که کارفرمای پروژه با توجه به نیاز خود از یکی از این دو روش پروژه خود را تأمین مالی می‌کند.

«چشم انداز حوزه مدیریت شهری»

مدیریت شهری: مدیریت یعنی کار کردن با افراد و گروه‌ها برای رسیدن به مقاصد سازمان. وظایف مدیریت عبارتند از برنامه‌ریزی، سازماندهی، نظارت و انگیزش. تمامی این وظایف برای مدیریت شهری نیز متصور است.
مدیریت شهری باید برای شهر برنامه‌ریزی کند، فعالیت‌های شهر را سازمان دهد، بر فعالیت‌های انجام شده نظارت کند، حتی برای انجام بهینه امور، انگیزش لازم را در سازمان مدیریت شهری؛ سایر نهادها؛ بخش خصوصی و شهروندان ایجاد نماید.

برنامه‌ریزی مشارکتی: اگر بخواهیم در توسعه شهرهای امروزی پاسخگوی احتیاجات امروزی باشیم و سهم نسل‌های آینده از منابع را در نظر بگیریم باید اداره خردمندانه شهرها را بر پایه شهرسازی مشارکتی و مشارکت آگاهانه شهروندان تعریف و برنامه‌ریزی کنیم. حضور شهروندان در عرصه تصمیم‌گیری و نزدیکی آنها با مسئولین و متخصصان و دستیابی هرچه سریع‌تر به خواسته‌ها و نیازهایشان مطابق با شرایط زندگی و ویژه‌های اجتماعی و اقتصادی از طریق فرآیند شهرسازی مشارکتی میسر می‌شود.

خدمات الکترونیک شهرداری: خدمات الکترونیک مجموعه خدماتی هستند که با بهره‌گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات، در جهت راهبردهای دستیابی به توسعه پایدار و ارتقا سطح کیفیت زندگی بشر در تمام زمینه‌ها، به کارگرفته می‌شوند. در خدمات الکترونیک شهرداری تمام خدمات مورد نیاز شهروندان از طریق شبکه‌های اطلاع‌رسانی تأمین می‌شود. به این ترتیب دیگر نیازی به حرکت فیزیکی شهروندان برای مراجعه به شهرداری نیست.

تعامل با سایر نهادهای دخیل در مدیریت شهری: محدودیت وظایف و اختیارات شورای شهر در ایفای نقش واقعی آن (سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری درامور شهر) و همچنین محدودیت شورا به لحاظ اشرافیت و ارتباط نظارتی فعال بر دیگر نهادهای اداره‌کننده امور شهری (بجز شهرداری) دو مشکل اساسی است که بر وظایف شورا تأثیر گذار است. شورای شهر فاقد ارتباط قانونی نظام‌مند با تمامی نهادهای مداخله‌گر در مدیریت شهری است و از اختیار قانونی لازم برای کنترل و نظارت بر عملکرد ادارات و سازمانهای دولتی مستقر در سطح شهر برخوردار نیست. در واقع در ساختار موجود مدیریت شهری، نهادهای دولتی به صورت موازی با شهرداری به انجام وظیفه می‌پردازند، بدون اینکه الزامی به هماهنگی با شهرداری و تبعیت از تصمیم‌ها و سیاست‌های شورای شهر داشته باشند. در راستای مدیریت شهری مناسبتر، سعی بر این خواهد بود که با هماهنگی و انسجام بهتر میان نهادهای اداره‌کننده امور شهری گام مؤثری در پیشرفت شهرمان برداریم.

«چشم انداز حوزه اقتصادی»

اقتصاد شهری: اقتصاد به بررسی انتخاب‌های افراد با توجه به منابع کمیاب می‌پردازد. در حالی که خانوارها انتخاب‌های خود را به منظور حداکثر کردن مطلوبیت شکل می‌دهند و بنگاه‌ها حداکثر کردن سود را مبنای تصمیم‌گیری هایشان قرار می‌دهند. جغرافیدان‌ها با پاسخ به این پرسش که فعالیت‌های مختلف در کجاها شکل می‌گیرند، به مطالعه نحوه استقرار اشیاء در فضا می‌پردازند. اقتصاد شهری، اقتصاد و جغرافیا را به یکدیگر پیوند داده و به بررسی انتخاب‌های جغرافیایی یا مکانی خانوارهای حداکثرکننده مطلوبیت و بنگاه‌های حداکثرکننده سود می‌پردازد. به علاوه اقتصاد شهری، ناکارآمدی‌های انتخاب‌های مکانی را تشخیص داده و سیاست‌های عمومی جایگزین جهت گسترش انتخاب‌های کارا را مورد بررسی قرار می‌دهد.
در اقتصاد شهری چگونگی تولید و توزیع کالاها و خدمات، نه تنها در داخل یک شهر، بلکه بین شهرها و مناطق شهری بررسی می‌شود. تمرکز فعالیت‌های تولیدی در یک فضا باعث تغییر کارایی تولید، توزیع کالا و خدمات در آن فضا می‌شود. وظیفه اقتصاددانان شهری این است که تعیین کنند: آیا تمرکز در یک فضا مفید و اقتصادی است یا خیر؟ همچنین بررسی‌هایی درباره بازار کار، سطح اشتغال، پایگاه اقتصادی زنان، سهم زنان در نیروی کار شهری، میزان درآمد در محله‌های شهری، نابرابری میزان درآمد گروه‌های شهری و نقش بخش‌های صنعتی، خدماتی، فرهنگی و توریستی در اقتصاد شهری صورت می‌گیرد.

رونق اقتصادی: فعالیت‌های اقتصادی درآن شدت و رشد فزاینده می‌یابد و مصرف و تولید هر دو با خوش بینی انجام می‌گیرند. دوره‌های رونق معمولاً با افزایش تولید؛ سطح سرمایه‌گذاری به ویژه در زمینه ایجاد ظرفیت‌های تولید جدید؛ بسط اعتبارات؛ افزایش قیمت‌ها؛ بیکاری نازل؛ اشتغال کامل؛ و فراوانی تشکیل بنگاه‌های اقتصادی مشخص می‌شود.

اقتصاد پایه: فعالیت‌های پایه به فعالیت‌هایی اطلاق می‌شود که توسط ساکنین خارج از منطقه استفاده می‌شود و در نتیجه برای منطقه درآمد زا خواهد بود. به عبارت دیگر تولیدات فعالیت‌های پایه به خارج از منطقه صادر می‌شود. فعالیت‌های پایه تابع ایجاد خدمات زیربنایی و سرمایه‌گذاری بخش خصوصی می‌باشند که می‌توانند توسط تصمیم‌گیری برنامه‌ریزان هدایت شوند.

«چشم انداز حوزه گردشگری»

گردشگری: گردشگری، سیاحت یا توریسم به طور کلی به عنوان مسافرت تفریحی در نظر گرفته می‌شود. هر چند که در سال‌های اخیر شامل هرگونه مسافرتی می‌شود که شخص به واسطه آن از محیط کار یا زندگی خود خارج شود. اغلب گردشگرها بیش از هر چیز به آب و هوا، فرهنگ یا طبیعت مقصد خود علاقمند هستند. گردشگری سازمان‌یافته امروزه یک صنعت بسیار مهم در تمام جهان است. با توسعه فعالیت‌های جهانگردی زمینه برای ایجاد اشتغال فراهم می‌شود و این امر برای کشورهایی که با جمعیت جوان و متقاضی کار رو به رو هستند بسیار مفید است. با ورود هر ده نفر گردشگر یک فرصت شغلی ایجاد می‌گردد.

گردشگری شهری: نواحی شهری به علت آنکه جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی بسیار زیادی دارند غالباً مقاصد گردشگری مهمی محسوب می‌گردند. شهرها معمولاً جاذبه‌های متنوع و بزرگی شامل موزه‌ها، بناهای یادبود، تئاترها، استادیوم‌های ورزشی، پارک‌ها، شهر بازی، مراکز خرید، مناطقی با معماری تاریخی و مکان‌هایی مربوط به حوادث مهم با افراد مشهور دارا بوده که این خود گردشگران بسیاری را جذب می‌کند. علاوه بر این حتی در صورتی که جاذبه‌های گردشگری در مناطق غیرشهری واقع باشند از آنجا که شهرها در عینیت یافتگی مکانی، تبلور فضایی را در رابطه با پیرامون خود شکل می‏دهند. در این فضای شهری کارکرد تنگاتنگ شهر و پیرامون از اهمیت اساسی در برکنش‌های فضایی برخودار می‏باشد، باز هم حجم زیادی از گردشگری در شهرها متمرکز می‌شوند. زیرا محل سکونت، سرویس غذا، ارتباطات، حمل و نقل سایر خدمات گردشگری در شهرها واقع‌اند که بازدیدکنندگان از مناطق اطراف شهر و خود شهر از آنها استفاده می‌کنند.
همگام با توسعه گردشگری در نواحی شهری، برای برآوردن نیازهای گردشگران، خدمات حمایتی بیشتری نظیر رستوران و محل اقامت ساخته می‌شود. اگرچه این نکته قابل ذکر است که بازدیدکنندگانی که از خارج شهر می‌آیند تنها کسانی نیستند که از این امکانات استفاده می‌کنند. توسعه زیربناهای گردشگری سهم زیادی در تغییرات شکل و کارکرد نواحی شهر داشته و تصویر شهر تحت تأثیر انواع هتل‌ها و خدمات جنبی ارائه شده، قرار می‌گیرد.
ایجاد و توسعه انواع مراکز اقامتی مدرن، فضاهای تفریحی و سرگرمی، فضاهای خرید بزرگ شهری، موزه‌ها و مراکز فرهنگی و هنری به ویژه فرهنگ و هنر بومی با هدف توسعه گردشگری، موجب بهره‌مندشدن ساکنین شهر و گردشگران شهری، از این خدمات خواهد شد.

بوم‌گردی: بوم‌گردی یا اکوتوریسم سفری است مسئولانه به جاذبه‌های طبیعی برای لذت بردن، ادراک و قدر طبیعت را دانستن و همراهی کردن با ویژگی‌های فرهنگی متعلق به گذشته و حال حاضر به طوری که حافظ زیست بوم بوده، سبب پایداری کیفیت زندگی مردم منطقه شده، شامل آموزش بوده و در آن گردشگر در فعالیت‌های سودآور اجتماعی- اقتصادی مردم محلی مشارکت داشته باشد.

«چشم انداز حوزه زیرساخت‌های شهری»

زیرساخت: زیرساخت به امکانات اساسی و سیستم‌های خدماتی کشور، شهرستان و یا منطقه، از جمله خدمات و امکانات لازم برای اقتصاد آن کشور اطلاق می‌شود. به طور معمول سازه‌های فنی مانند جاده‌ها، پل‌ها، تونل، آب، فاضلاب، شبکه‌های الکتریکی، مخابرات و … به عنوان اجزای ساختار فیزیکی زیرساخت‌های شهری شناخته می‌شوند. ممکن است در دیگر موارد کاربردی، زیرساخت اشاره به ساختار غیرفیزیکی تکنولوژی اطلاعات، کانال‌های غیررسمی و رسمی ارتباطات، ابزارهای گسترش نرم‌افزاری، شبکه‌های سیاسی و اجتماعی، یا اعتقادات مشترکی که اعضای گروه‌های خاص حفظ کرده‌اند به کار رود.

زیرساخت شهری: زیرساخت‌های شهری به مجموعه‌ای از تمام تسهیلاتی که منجر به کارایی عملکرد شهر می‌گردند اطلاق می‌شود. زیرساختها به عنوان گستره وسیعی از تسهیلات اقتصادی و اجتماعی برای ایجاد محیطی توانمند در جهت رشد اقتصادی در نظر گرفته می‌شود که کیفیت زندگی را افزایش می‌دهد.

انواع زیرساخت‌های شهری:
زیرساخت محیطی: زیرساخت کالبدی با نقش یا عملکرد اصلی حمایت، حفاظت و گسترش بهداشت مردم و محیط است. به عنوان مثال کارخانه‌های تصفیه فاضلاب، شبکه‌های تأمین آب، مخازن گندزدایی، اماکن دفن بهداشتی زباله و …
زیرساخت اجتماعی: نوعی از زیرساخت کالبدی که نقش یا عملکرد اصلی این نوع زیرساخت تأمین نیازها و گسترش فعالیت‌های اجتماعی- فرهنگی مردم است. مانند کتابخانه‌های عمومی، پارک‌های عمومی، بیمارستان‌ها و …
زیرساخت اقتصادی: نقش یا عملکرد اصلی این نوع زیرساخت تأمین، تسهیل و گسترش رشد و فعالیت‌های اقتصادی است. نمونه‌هایی از زیرساخت‌هایی که در این دسته قرار می‌گیرند: جاده‌ها، پل‌ها، سدها، کارخانه‌های تولید نیرو، شبکه برق، شبکه‌های ارتباط از راه دور و … هستند.

زیرساخت پایدار شهری: زیرساخت شهری پایدار زیرساختی است که حرکت یک کشور را در جهت توسعه پایدار فراهم کند. زیرساخت پایدار یک چارچوب تصمیم‌سازی برای مخارج عمده است که مدیریت منابع را با منافع سبز و درک اینکه سرمایه‌گذاری‌های اساسی مؤثرتر ممکن است ما را به کشف برخی گزینه‌های غیرسنتی ملزم کند، پیوند دهد.

مدیریت زیرساخت شهری: مدیریت زیرساخت‌های شهری یکی از جنبه‌های مدیریت دارایی‌هاست که با فراهم‌سازی ساز و کارهای اعمال مدیریت کارا و اثربخش و کنترل و حفظ شرایط ایده‌آل و استاندارد وضعیت زیرساخت‌های شهری موجب ارتقای مسئولیت پاسخگویی مدیران شهری در برابر شهروندان و نمایندگان قانونی می‌گردد.

«چشم انداز حوزه اجتماعی»

شهروندی: شهروندی را مجموعه‌ای از حقوق یا وظایف معرف عضویت سیاسی- اجتماعی می‌داند که موجب اختصاص منابع جمعی به گروه‌های مختلف اجتماعی است. در حوزه حقوق بشر، شهروندی به معنای پایگاه، شأن یا مقامی است که به افراد توانایی ادعا کردن علیه جامعه، حق طلبیدن و مشارکت داده می‌شود. به تعبیر ساده یک شهروند می‌تواند و می‌خواهد که حقوق خود را ادعا کند و به منظور بهره بیشتر از توسعه در جامعه شریک شود. مفهوم مقابل شهروند، رعیت است. فردی که اصلاً نمی‌تواند و نمی‌خواهد حقوق خود را طلب کند یا ادعایی علیه جامعه و دولت داشته باشد و یا حتی احساس مالکیت و مشارکت در جامعه داشته باشد.

شهروندسازی: شهروندسازی یعنی فراهم نمودن امکانات، تسهیلات و ساز و کارهای لازم برای شهروندان تا آنها از حقوق شهروندی خویش بهره‌مند شوند و ضمنا بتوانند به نحوی مناسب وظایف و تکالیف شهروندی‌شان را در قبال جامعه محلی و شهری که درآن زندگی می‌کنند انجام دهند؛ لذا باید گفت وظیقه حکومت‌های محلی فراهم‌سازی زمینه لازم برای برخورداری شهروندان از حقوق شهروندی خویش (حقوق مدنی، حقوق اجتماعی و حقوق سیاسی) می‌باشد.

توانمندسازی جامعه: توانمندسازی جامعه فرآیند پویا و فراگیری است که هدف عمده آن ایجاد تغییرات مناسب در کلیه ابعاد و جوانب زندگی افراد، خانواده‌ها، گروه‌ها و اقشار اجتماعی می‌باشد. در واقع می‌توان به جرأت گفت که یکی از پیش شرط‌های محوری در شکل‌گیری و تکامل فرآیندهای توسعه پایدار، وجود سیاست‌ها، برنامه‌ها و مداخلات چند بعدی در جهت توانمندسازی افراد، گروه‌ها و جوامع به منظور مشارکت فعال آنها در تحقق بخشیدن به اهداف دراز مدت و میان مدت توسعه همه جانبه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است.

محله محوری: تمرکززدایی و محلی‌گرایی در واقع سپردن امور محلی به واحدهای کوچکتر و مردم است که باعث ایجاد واحد محلی در نظام مدیریت و اداره امور شهرها می‌شود.

امنیت اجتماعی: امنیت اجتماعی، نوع و سطحی از احساس اطمینان خاطر است که جامعه و گروه در آن نقش اساسی دارد. امنیت اجتماعی به معنای تمهید فضا و ابزارهای لازم برای ابراز وجود و طرح نظر گروه‌های مختلف اجتماعی از قبیل زنان، جوانان، اقوام و اقلیت‏ها، هنگامی موثر و مطرح است که به عنوان یک امر گریزناپذیر یا یک ارزش پذیرفته شود.

«چشم انداز حوزه فرهنگی و هنری»

فرهنگ: فرهنگ ترکیبی از رفتار مکتب است که بوسیله اعضاء جامعه معینی از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود و میان افراد مشترک است. به عبارت دیگر فرهنگ نظامی از رفتارهاست که جامعه بر افراد تحمیل می‌کند و در عین حال نظامی ارتباطی است که جامعه بین افراد بر قرار می‌کند.

فرهنگ شهروندی: فرهنگ شهروندی خود بخشی از فرهنگ کلی یک جامعه بزرگ است که ارتباطی مستقیم با برنامه‌ریزی خرد و کلان شهری پیدا می‌کند. می‌توان در یک دسته‌بندی فرهنگ شهروندی را به دو دسته کلی تقسیم نمود: فرهنگ شهروندی بجای مانده از گذشته و فرهنگ شهروندی به روز، یعنی افراد جامعه با توجه به شرایط و وضعیت زمان حال شهر خویش به نوعی آن را می‌سازند. در واقع شهر بدون یک فرهنگ شهری نمی‌توان برای آن هویتی قایل بود.

هویت فرهنگی: هویت فرهنگی را می‌توان مجموعه یا نظامی از باورها، ارزش‌ها، رسوم و رفتاری دانست که اعضای جامعه به کار می‌بندد تا خود را با جهانشان و نیز با یکدیگر سازگار سازند. در جوامع سنتی گذشته، روابط اجتماعی به هم پیوسته بود و باور‌های مشترک و مشخصی وجود داشت و افراد همدیگر را می‌شناختند و اعتماد میان افراد بیشتر بود و روابط اجتماعی بر اساس آشنایی‌های دراز مدت و دوستی و مناسبات فامیلی و خانوادگی استوار و پایدار بود، اما جوامع بزرگ شهری امروز به خاطر وجود شرایطی خاص، فرصتی برای شناختن افراد نگذاشته است. جامعه امروز به سوی تکثیر هویتی می‌رود؛ روایت‌های نژادی و فرهنگی در پوشاندن خرده زبان‌ها، نژادها، فرهنگ‌ها، و قومیت‌های مختلف با چالش مواجه شده‌اند؛ تقاضاها در قالب نوعی سیاست و فناوری قدرت ظهور کرده‌اند؛ خصلت خودبیانگری و خودتأکیدگری در ریزبدنه‌های جامعه رشد کرده است؛ مرکزیت‌ها و سلسله مراتب‌های نظارتی و کنترلی، منزلت خود را از دست داده‌اند؛ اکسیرهای وحدت‌آفرین سنتی با چالش مواجه شده‌اند. عصبیت‌های سرزمینی، تاریخی و تمدنی در حال فروکش هستند؛ و نقاط گره‌ای سلبی که در پرتو تصویر یک تهدید بزرگ، نظم مستقر را پایدار نگاه می‌داشتند، آسیب‌پذیر شده‌اند.

هنر: انسان در اثر هنری تصدیق هویت می‌یابد و اثبات می‌شود. انسان همواره در تلازم و حرکت، فروکاهی و تحول و بازیافته شدن است و هنر به آن ثبات، فعلیت و پایایی می‌دهد. هنر در شکل‌دهی به هویت فردی، پیوستگی با گذشته و حال و همبستگی عقاید و ارزش‌ها نقش پراهمیت و مؤثر ایفا می‌کند. هنر راهی بی‌نظیر برای بازگوکردن مطالب بدون سخن گفتن است. هنر و آفرینش هنری هدفمند در بیمارانی که تحت تغییرات جسمانی بحرانی هستند و اغلب از فقدان عزت نفس رنج می‌برند، از طریق تخلیه ترس و کاهش خشم، به رهاسازی هیجانی و کسب انسجام مجدد آنها کمک می‌کند. شرکت در آفرینش‌های هنری به عنوان شرکت‌کننده‌های فعال و امکان تصمیم‌گیری و تغییر در آن به افراد در کسب اطمینان از توانایی و مهارت خود در سازنده‌بودن و حل مسئله و جلوگیری از تضعیف روحیه‌شان کمک می‌کند.

«چشم انداز حوزه ورزشی و تفریحی»

تربیت بدنی: تربیت بدنی یک پدیده اجتماعی است که از طریق شرکت فرد در فعالیت‌ها و تمرینات ذهنی و جسمی، زمینه‌ساز فرآیند تعلیم و تربیت انسان در جهت مطلوب بوده و شکوفایی استعدادها در تمامی ابعاد وجودی، حفظ تندرستی و شادابی، افزایش فضایل اخلاقی و پسندیده الهی را فراهم ساخته و کیفیت زندگی را در تمامی زمینه‌های فردی و اجتماعی بهبود می‌بخشد.

ورزش: ورزش به تمامی گونه‌های فعالیت فیزیکی بدن گفته می‌شود که شرکت کنندگان آن می‌توانند به صورت منظم و سازمان یافته یا گاه به گاه در آن شرکت کنند و از آن برای بهبود تناسب اندامشان و یا فراهم آوردن سرگرمی و تفریح بهره ببرند. به تعبیر دیگر ورزش عبارت است از یک فعالیت نهادینه شده که مستلزم کاربرد نیروی جسمانی شدید با استفاده از مهارت‌های جسمانی پیچیده به وسیله شرکت کنندگانی است که توسط عوامل درونی و بیرونی تحریک می‌شوند. این تعریف با فعالیت‌های ورزشی سازمان یافته ارتباط پیدا می‌کند.

تندرستی: تندرستی یا سلامت عبارت از تأمین رفاه کامل جسمی و روانی و اجتماعی انسان است. تندرستی نداشتن هیچ‌ گونه مشکل روانی، اجتماعی، اقتصادی و سلامت جسمانی برای هر فرد جامعه است. یکی از مهم‌ترین نعمت‌ها، نعمت تندرستی و سلامت است که می‌تواند در موفقیت انسان عاملی مهم باشد. یک جامعه، یک خانواده، تنها زمانی قادر خواهد بود که راه ترقی و تکامل را طی کند که متشکل از افرادی سالم، باارزش و پاک باشد. با توجه به این مهم تربیت بدنی و ورزش به عنوان بخشی از نیاز ساختاری انسان بایستی مورد توجه همه افراد جامعه اعم از زن و مرد، کوچک و بزرگ باشد. تربیت بدنی یک پدیده انسانی و یک ابزار موثر برای پرورش جسم و روح و ارتقاء فرهنگ و تربیت اخلاق است و می‌تواند زمینه‌ساز هویت ملی باشد.

ورزش همگانی: ورزش همگانی پرداختن به مجموعه‌ای از فعالیت‌های ورزشی ساده، کم هزینه، بدون رسمیت، فرح‌بخش و بانشاط است که فرصت و امکان شرکت در آن‌ها برای همه افراد وجود داشته باشد. ورزش‌های همگانی و تفریحی در قالب پنج فعالیت و برنامه جداگانه و مرتبط با هم اجراء می‌شود که عبارتند از ورزش آموزشی، ورزش غیررسمی، ورزش درون‌بخشی، ورزش برون‌بخشی و ورزش باشگاهی.

تفریح سالم: تفریح سالم شکلی از گذران اوقات فراغت است که در آن انتخاب فعالیت و نتیجه آن به خود فرد وابسته است. فرهنگ جامعه‌شناسی، تفریحات سالم را به عنوان هرگونه فعالیتی که هنگام اوقات فراغت انجام می‌شود، آزادانه و نشاط‌انگیز باشد و خودانگیخته انجام گیرد، نه با جایزه و یا پدیده خارجی تقویت گردد، تعریف کرده است.

«چشم انداز حوزه محیط زیست شهری»

محیط زیست: محیط زیست به همه‌ی محیط‌هایی که در آن‌ها زندگی جریان دارد، گفته می‌شود. مجموعه‌ای از عوامل فیزیکی خارجی و موجودات زنده که با هم در کنش هستند محیط زیست را تشکیل می‌دهند و بر رشد و نمو و رفتار موجودات تأثیر می‌گذارند. محیط زیست برای هر فردی بسیار اهمیت دارد و تأمین کننده بقای انسان، توسعه بیان مادی و انواع شرایط ضروری دیگر است. در صورت نامناسب بودن شرایط محیط زیست، امکان بقا و پیشرفت انسان وجود ندارد. می‌توان گفت وجود و پیشرفت انسان به وجود محیط زیستی مناسب بستگی دارد.

محیط زیست شهری: منظور از محیط زیست شهری فضاهای انسان ساخته، ساختمان‌ها، پیشرفت‌ها و ساختارهایی است که در شهرها یا شهرک‌ها می‌بینیم. شهرها به عنوان محیط زیست شهری، مراکزی در برگیرنده اقتصاد و جمعیت به عنوان نقاط حیاتی در مسیر حرکت به سوی پایداری درک می‌شوند. در واقع محیط زیست شهری به مفهوم تلقی شهر به عنوان محصول تعاملات دائمی هر سه بعد طبیعی، اجتماعی- اقتصادی و انسان‌ساخت محیط زیست است.

اکولوژی شهری: اکولوژی یا بوم شناسی بررسی روابط متقابل موجودات زنده و محیط زیست آنان است. اکولوژی شهری پیش شرطی است که شهرها بتوانند محیطی متناسب برای زندگی شهروندان خود عرضه نمایند و پیشرفت‌های تکنولوژی فقط همراه با اکولوژی می‌تواند در خدمت شهر قرار گیرد.

توسعه پایدار: توسعه پایدار به معنای تلفیق اهداف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی برای حداکثرسازی رفاه انسان فعلی بدون آسیب به توانایی نسل‌های آتی برای برآوردن نیازهایشان می‌باشد. مفهوم توسعه پایدار ناظر بر این واقعیت انکارناپذیر است که ملاحظات مربوط به اکولوژی می‌تواند و باید در فعالیت‌های اقتصادی به کار گرفته شود. این ملاحظات شامل ایده‌های ایجاد محیطی منطقی است که در آن ادعای توسعه به منظور پیشبرد کیفیت همه جنبه‌های زندگی مورد چالش قرار می‌گیرد.

مدیریت پسماند: طبق تعریف مدیریت پسماند (مواد زائد جامد) عبارتست از یک مجموعه مقررات منسجم و سیستماتیک راجع به کنترل تولید، ذخیره‌سازی، جمع‌آوری، حمل و نقل، پردازش و دفع مواد زائد جامد، منطبق بر بهترین اصول بهداشتی عمومی، اقتصاد، حفظ منابع، زیباشناختی و سایر ملزومات زیست محیطی و آنچه مورد توجه عموم است.

«چشم انداز حوزه زیباسازی و فضای سبز شهری»

زیباسازی شهری: زیباسازی شهری مقوله‌ای بین رشته‌ای است که قلمرو تخصصی مختلفی را در بر می گیرد. هدف از زیباسازی شهری، مناسب‌سازی هر چه بیشتر شهر و فضاهای شهری و ایجاد نشاط و آرامش در شهروندان است. در واقع زیباسازی باید با محوریت انسان و تجربه‌های آنها در فضای عمومی شهر صورت پذیرد و در راستای تکامل بخشی به فضاهای شهری و به سمت زیبایی و کاهش آلودگی بصری حرکت نموده به منظر شهری، کاهش زوائد بصری، توجه به گرافیک محیطی و هنری شهری که شاخصه‌های مهم زیباسازی هستند توجه جدی نماید.

منظر شهری: منظر به یک معنا محیط پیرامون است و بر فضای ملموس و رؤیت‌پذیر اطلاق می‌شود. در معنای دیگر بر ذهنیتی دلالت دارد که در انسان به واسطه مواجهه با این فضای کالبدی نقش می‌بندد. منظر پدیده‌ای مرکب از ذهنیت و عینیت است. منظر شهری واقعیتی است عینی و ملموس که در مشاهده هر فرد از فضاهای شهری حس می‌شود.

مبلمان شهری: به مجموعه‌ای وسیعی از وسایل، اشیا، دستگاه‌ها، نهادها، خرده‌بناها و عناصری گفته می‌شود که جهت ایجاد آسایش، حفاظت، زیبایی، راحتی، راهنمایی و … به کار گرفته می‌شود.

فضای سبز شهری: فضای سبز شهری بخشی از فضاهای باز شهری است که در عرصه‌های طبیعی یا مصنوعی آن تحت استقرار درختان، گل‌ها، چمن‌ها و سایر گیاهان است که بر اساس نظارت و مدیریت انسان با در نظر گرفتن ضوابط، قوانین و تخصص‌های مرتبط با آن برای بهبود شرایط زیستی، زیستگاهی و رفاهی شهروندان و مراکز جمعیتی غیر روستایی، حفظ، نگهداری یا بنا می‌شود.
در تعریفی دیگر فضاهای سبز شهری را می‎توان نوعی از سطوح کاربری زمین شهری با پوشش‎های گیاهی انسان ساخت دانست که هم واجد بازدهی اجتماعی و هم واجد بازدهی اکولوژیکی هستند. در این میان باغ‌های میوه در شهر می‌توانند هم واجد بازدهی اکولوژیکی باشند و هم واجد بازدهی اقتصادی اما به علت عدم امکان بهره‌برداری عمومی، خصوصی تلقی شده و نمی‌توانند واجد بازدهی اجتماعی باشند.

توالی فضایی: توالی کلیدی‌ترین معیار در تجربه زیبایی یک منظر می‌باشد. توالی با مفهوم حرکت ارتباط می‌یابد و و مردم معمولا فضای شهری را از طریق حرکت در درون آن تجربه می‌کنند. دریافت چشم‌اندازهای متوالی در طول مسیر منجر به جلب توجه انسان به محیط و ایجاد تأثیرات مطلوب بصری خواهد شد.

جمع‌بندی
چشم‌انداز بنا به علل گوناگون می‌تواند در قالب‌ها و اشکال متفاوتی ارائه گردد که از جمله این علل می‌توان به تفاوت مقیاس فضایی اسناد و تفاوت وضعیت مکان‌ها اشاره داشت. در چارچوب کلی پیشنهادی تلاش شده تا مرحله تدوین چشم‌انداز را از وضعیت سلیقه‌ای و فردی خارج ساخته و به صورت نظام‌مند درآورد.
برای ترسیم چشم‌انداز، توانایی‌های فکری فراوانی لازم است. مدیران باید دارای آینده‌نگری باشند به طوری که بتوانند درباره تناسب آن چشم‌انداز و نحوه سیر تکاملی محیط قضاوت کنند. هدف چشم‌انداز محتمل ساختن آینده‌ای مطلوب است، بدین منظور باید از آنچه که می‌خواهیم بیافرینیم، تصویری روشن و شفاف در ذهن داشته باشیم و برای رسیدن به آن برنامه‌ریزی کنیم.

انتهای پیام/