بهار پیام‌آور «امید» است و زندگی

درسیاهکل/اسماعیل تپاک:

آخرین روزهای اسفند است
از سر شاخ این برهنه چنار
مرغکی با ترنمی بیدار
می‌زند نغمه
نیست معلومم
آخرین شکوه از زمستان است
یا نخستین ترانه‌های بهار؟
سؤال جناب دکتر شفیعی کدکنی در این شعر، به قول ادبا البته از جنس پرسش تأکیدی است!
گلایه و شکوه از زمستانی که رفته اصولاً چه دردی از زمین و زمان و بشریت دوا می‌کند که پرنده‌ای با ترنم بیدار بخواهد آن را از بلندای اوج چنار سر بدهد؟! مسلم است که ترنم مرغک، ترانه بهار است که رستاخیز جان و جهان زمین و آدمی و به مقدار بیشتر، «امید» است.
بهار فصل زایش است و رویش! از عشق تا جان آدمی تا طبیعت ظاهراً بی‌جان که حالا دارد قیام می‌کند به تسبیح آفریدگار بی‌همتا.
بهار پیام‌آور زندگی و زیستن است به درازای تاریخ و قدمت حیات آدمی که به کهنه کتاب بی اول و آخر شبیه‌تر است. با این حال اما هزاران هزار سال است این چرخه افسردگی و زایش تکرار می‌شود تا بشر بفهمد که «امید» همیشه و همه‌جا هست. تا آدمی دریابد از پس مرگ و فنا هم می‌شود از نو قیام کرد و آباد شد.
اینکه نیاکان ما بزرگ‌ترین جشن و سرورشان را مختص بهار کرده‌اند دقیقاً به خاطر همین قیام دوباره و رویش دانه دانه امید از دل زمین و زندگی است و جالب این ماجرا آنجاست که همه تمدن‌های کهن در کنار چندین جشن، جشن ویژه‌ترشان اختصاص به بهار داشته و دارد!
برای درک بهتر بهار می‌توان جهانی را تصور کرد که گام به گام به سمت اضمحلال و فنا می‌رود بدون امید رستاخیز از نو و بدون تجدید خاطره و امید!
حتی تصور چنین جهانی ترسناک و هراس‌انگیز است! با همین رویکرد است که بهتر می‌توان فهمید چرا اجداد آریایی ما و همچنین پیشینیان دیگر تمدن‌ها به محض دیدن طلیعه بهار به جشن و پای‌کوبی ایستاده‌اند و جالب است که این پای‌کوبی و شادمانی را هیچ پدیده پلیدی نتوانسته متوقف کند و از میان بردارد.
بیاییم در آستانه بهار روزمان را حقیقتاً نو کنیم و مهربانی را از درخت و گل و جوانه بگیریم و به‌پاس این نفس تازه هوای هم را داشته باشیم و شادمانی کنیم و حواسمان باشد اگر دلی در آستانه شکستن است «امیدی» ولو اندک به جانش ببخشیم و منتظر کردگار و کائنات بنشینیم که پاداش نیکی‌مان را به سمت ما برگرداند!
بیاییم بهار را بی بهانه باور کنیم و شادمان باشیم که زمستان سیاه زمهریر رفت و هر بار هم که بیاید دوباره رفتنی خواهد شد که بهار همیشه مهیای آمدن است.
بیاییم مهربان باشیم و امیدوار
بیاییم بهاری باشیم به امید نغمه مرغکان شاخساران بلند سرو و چنار و شمشاد که ترانه «امید» می‌خوانند.
بیاییم بهار را از نوروز و عاطفه آغاز کنیم که این روزهای نو است که جاوید و ماندنی است.
بهاران خجسته باد.
انتهای پیام/