رونمایی از مثلث انتخاباتی در فضای مجازی: حامیان طلبان مجازی، زردک زدگان و نظاره‌گری کَرَم داران بی دَرَم

به گزارش درسیاهکل به نقل از آستان‌خبر، گیل مردای در جدیدترین یادداشت خود نوشت: در بحبوحه ایجاد یهویی‌ترین گروه‌های فی‌الفور تلگرامی با عناوین حامیان فلانی و بساری و… و یک رأی برای وجدانم، وجدانت، وجدان او و … و ضایع شدن مکرر و عادی حقوق شهروندی بسیاری همچو من در اثر اضافه شدن یهویی در گروه حامیان این و آنی که هنوز حتی برای ما یک تب نکرده و انتظار دارند برایشان بمیریم، به یاد ضرب‌المثل: «یکی می‌مرد ز درد بینوایی، یکی می‌گفت عمو زردک می‌خواهی!» افتادم!

حالا ماندم که اگر چشمان را بر قانون انتخابات ببندیم و بقولی «شتر دیدی ندیدی» بگوییم و این «حامیان بازی‌ها» را تبلیغات زودرس محسوب نکنیم و … با این «تعارفات زردکی» در قالب جدید، چه کنیم؟! آن‌هم زردک‌های تلگرامی مجازی نسیه! به‌هرحال از قدیم گفته‌اند: زردک خورده از ریسمان سیاه‌وسفید می‌ترسد!

البته برخی از دوستان رأی اولی شاید گفته مرا به جدی نگرفته و اعتقاد داشته باشند که: «زردک تن‌تنانی تا نخوری ندانی!» اما یادشان باشد که: تب تند، زود عرقش میاد! و نباید زود اسیر احساسات شوند.

به‌هرحال یکی از معایب تکنولوژی در کنار محاسن فراوان آن، تبدیل زردک حقیقی به زردک مجازی است! قدیمی‌ها یادشان است که در کوران انتخابات سالیان نه‌چندان دور که دردهای بی‌نوایی که الآن مثل بختک رو سر ما افتاده، کمتر بود، حتی اگر برخی تعارف زردک حقیقی نسیه می‌کردند و در کوچه و بازار و قهوه‌خانه و … هندوانه زیر بغلت می‌گذاشتند، حداقل دلت خوش بود که خلاصه عده‌ای هم هستند که سرکه نقد به مردم می‌دهند و دست «زردک وعده دهندگان نسیه» را در پوست گردو می‌گذاشتند.

خلاصه بگویم و سرتان را درد نیاورم، سالی که نکوست از بهارش پیداست! با این «حامیان طلبان مجازی» که دیدم باید گفت: آن زمان که شاه بودند، در شهر چوچاق بودند وای به حال الآن که چوچاق اندر چوقاقند!

قصد نداشتم که زیاد ناامیدتان کنم که گفته‌اند ناامیدی از شیطان است؛ اما چه کنم که با این استقبال کمتر از گذشته ثبت‌نام کنندگان شورای شهر، می‌توان نتیجه گرفت که عقل سلیم برخی کَرَم داران بی دِرَم! به‌درستی حکم داده که با این وضعیت نگران‌کننده‌ی شهرِ زخمی مرگ مغزی شده، عطای کسب کرسی شورایی را به لقایش بخشیده و همچنان استخوان در گلو، نظاره‌گر «کَلانِ دِرَم‌دار حکیم نمایِ!» این شهر کچل! باشند!

با همه این تفاسیر، هرچند گفته‌اند که علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد ولی فعلاً چاره‌ای نداریم تا به فکر علاج این درد بی‌درمان باشیم و این میسر نخواهد شد جز با مشارکت حداکثری بصیرت وار در انتخابات و انتخاب گزینه‌ترها!

یادمان باشد: با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی‌شود و آزموده‌ها را آزمودن خطاست!

و این داستان ادامه دارد…

انتهای پیام/